ภูค่าว จังหวัดกาฬสินธุ์

       ตั้งอยู่บ้านนาสีนวล ตำบลสหัสขันธ์ ห่างจากตัวอำเภอสหัสขันธ์ประมาณ 7 กิโลเมตร เป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปไสยาสน์ตะแคงซ้าย ไม่มีเกตุมาลา ยาวประมาณ 2 เมตร กว้าง 50 ซม. เป็นที่เคารพสักการะของประชาชนทั่ว ไป ภายในวัดยังมีอุโบสถไม้แบบเปิด แกะสลักลวดลายงดงาม ตามประตู หน้าต่าง เพดาน เป็นภาพพุทธประวัติ ทศชาติชาดก และยังมีวิหารสังฆนิมิตร ซึ่งเป็นที่เก็บพระพุทธรูป และพระเครื่องรุ่นต่างๆ ที่หายาก เปิดให้เข้าชมทุกวัน

ประวัติความเป็นมา

ภูค่าว เป็นชื่อ เรียกกันมาแต่สมัยโบราณ ตามความสันนิษฐานว่า เรียกตามรูปลักษณะของภู เพราะมีลักษณะคล้ายๆ คู หรือ คร่าว (ค่าว) (ปทานุกรม คร่าว (ค่าว) เป็นชื่อไม้ที่ตั้งไว้กับเสาสำหรับรับน้ำหนักมุงหลังคา)

ภูเขาลูกนี้ ทิศใต้มีถ้ำอันเป็นที่ประดิษฐานรูปองค์พระอรหันต์ขีณาสพ พระมหาโมคคัลลานเถรเจ้า ไสยาสน์ตะแคงซ้ายหันเศียรไปทางทิศอาคเนย์ ซึ่งแกะสลักบนแผ่นหินขนาด ยาว ๖ ศอก องค์พระมีความยาว ๔ ศอก กว้าง ๕๐ ซม.

ตามตำนานกล่าว่า ประมาณ พ.ศ. ๒๒๓๕ พระเจ้าศรีโคตรบูรณ์กษัตริย์ขอม ต่อยอดพระธาตุพนมสำเร็จ จะประกอบพิธีสมโภชฉลองจึงแจ้งข่าวแก่ขอมทั่วไปให้มาร่วมฉลองครั้งนี้ ฝ่ายขอมทางเขมรต่ำ มีนายสาเป็นหัวหน้าพากันรวบรวมทรัพย์สมบัติ และผู้คนเดินทางมาเพื่อร่วมการกุศล

พอมาถึงบ่อคำม่วง (ห่างจากถ้ำภูค่าวไปทางตะวันออกเฉียงเหนือประมาณ ๙ เส้นก็พากันหยุดพักและทราบข่าวว่า การสมโภชพระธาตุพนมเสร็จสิ้นเสียแล้ว นายสาจึงปรึกษาพรรคพวกแล้วตกลงกันว่า ให้ฝังสมบัติที่พากันนำมาไว้ที่ภูค่าว และสลักรูปพระโมคคัลลานะไว้ที่ถ้ำแห่งนี้ แล้วตั้งปริศนาไว้ว่า"พระหลงหมุ่อยู่ภูถ้ำบก แสงตาตกมีเงินเป็นแสน ไผหาได้กินทานหาแหน่ เหลือจากนั้นกินเลี้ยงบ่อหลอ"

นอกจากนั้นมีถ้ำไสยาสน์ แล้วยังมีวัดภูค่าว หรือ วัดพุทธนิมิตร ตั้งอยู่ เนื้อที่ ๗๕ ไร่ มีโบสถ์ไม้สวยงามมาก

ลักษณะทั่วไป

ลักษณะภูลูกนี้ ไม่สูง ไม่ยาวเท่าใดนัก ทางทิศใต้เป็นหินภูเขาสูงประมาณ ๒ เส้น เป็นแนวยาวไปตามทิศตะวันออก-ตะวันตก ยาวประมาณ ๒๐ เส้น ด้านทิศเหนือเป็นดินเนินสูงขึ้นมาประกอบกันเป็นไหล่เขา

หลักฐานที่พบ

พระไสยาสน์แกะสลักบนแผ่นหิน

เส้นทางสู่สถานที่

เส้นทางสายกาฬสินธุ์ - อำเภอสหัสขันธ์ และจากสหัสขันธ์ไปตามเส้นทาง อ.สหัสขันธ์-อ.คำม่วง ห่างจากอำเภอสหัสขันธ์ ๘ กิโลเมตร(ทางด้านทิศตะวันออก อ.สหัสขันธ์)

การมีส่วนร่วมของชุมชน

     เป็นแหล่งอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรม มีส่วนร่วมในการดูแลรักษาให้คงอยู่ต่อไป เพื่อคนรุ่นหลังได้เข้ามาเรียนรู้ และเป็นแหล่งการเรียนรู้ตลอดชีวิต

ภาพภูค่าว